استانداردهای بین‌المللی گزارشگری مالی (IFRS) قوانین و دستورالعمل‌های مشترکی وضع می‌کند تا صورت‌های مالی در سراسر جهان سازگار، شفاف و قابل مقایسه باشند. IFRS توسط هیئت استانداردهای حسابداری بین‌المللی (IASB) صادر می‌شود. این هیئت چگونگی نگهداری و گزارش حساب‌ها، تعریف انواع معاملات و سایر رویدادهای مهم مالی را برای شرکت‌ها مشخص می‌کند. IFRS برای ایجاد یک زبان حسابداری مشترک ایجاد شده تا صورت‌های مالی از یک شرکت به شرکت دیگر و حتی از یک کشور به کشوری دیگر همسان و قابل اتکا باشند.

درک استانداردهای بین‌المللی گزارشگری مالی (IFRS)

الزامات استانداردهای IFRS

استانداردهای بین‌المللی گزارشگری مالی (IFRS) طیف گسترده‌ای از فعالیت‌های حسابداری را پوشش می‌دهد. جنبه‌های خاصی از عملیات تجاری وجود دارد که IFRS قوانین اجباری برای آن‌ها تنظیم می‌کند.

صورت وضعیت مالی: به عنوان ترازنامه نیز شناخته شده است. IFRS بر روش‌هایی که در آن اجزای ترازنامه گزارش می‌شود تأثیر می‌گذارد.

صورت سود و زیان جامع: می‌تواند مجموعا یک صورت باشد، یا می‌توان آن را به دو صورت مجزا یعنی صورت سود و زیان و صورت سایر اقلام تقسیم کرد.

صورت تغییرات در حقوق صاحبان سهام: همچنین به عنوان صورت سود و زیان انباشته شناخته شده است، این صورت نشان دهنده تغییرات در درآمد یا سود شرکت برای دوره مالی مربوطه است.

صورت جریان وجه نقد: این گزارش خلاصه‌ای از معاملات مالی شرکت را در دوره معین ارائه کرده و جریان نقدی را به عملیات، سرمایه‌گذاری و تامین مالی تقسیم می‌کند.

علاوه بر این صورت‌های اساسی، شرکت همچنین باید خلاصه‌ای از سیاست‌ها و رویه‌های حسابداری خود را تحت عنوان یادداشت‌های توضیحی ارائه دهد. گزارش کامل اغلب در کنار گزارش دوره مالی قبلی آورده می‌شود تا تغییرات سود و زیان را نشان دهد. چنانچه شرکت مادر باشد لازم است گزارش حساب‌های جداگانه‌ای را برای هر شرکت فرعی ایجاد کند.